Dünya Abaza Kongresi

Abhazya'nın başkenti Suhum, 2500 yıllık tarihi olan antik bir şehirdir. Aynı zamanda, kasaba halkı tarafından çok sevilen modern mimari görünümü nispeten yakın bir zamanda, XIX. ve XX. yüzyılların başında kuruldu.

Suhum'un tarihi iki bin beş yüz yıl önce, antik Yunan kenti Milet'ten ilk sömürgecilerin Suhum Körfezi kıyısına inişleriyle başladı. Bu alanda Dioskuria liman kentini kurdular. Farklı tarihsel dönemlerde, Romalılar, Bizanslılar, Cenevizliler ve daha sonra Türkler tarafından yönetiliyordu.

Çağımızın ilk yüzyıllarında, bir dizi deprem nedeniyle, antik Dioskuria neredeyse tamamen su altında kaldı. Ancak kentin kuzey kısmı suya batmadan kaldı. Burada Romalılar Sebastopolis kalesini inşa ettiler ve lejyonlarını yerleştirdiler.

Artık Orta Çağ'da bulunan Sebastopolis kalesi, Türkler tarafından Suhum-Kale olarak yeniden adlandırılmıştır. Yerin eski Abhaz adı Akua, bugüne kadar korunmuştur. Eski Gürcü kronolojilerinde de müstahkem kent Tshum olarak anılıyor. Bu kale-şehir VIII. yüzyılda Abhaz krallığının merkezlerinden biri haline geldi. 16. yüzyıldan 19. yüzyıla kadar, Kafkasya'nın Karadeniz kıyıları, periyodik olarak bu bölgede savaşan iki imparatorluğun - Osmanlı ve Rusların ilgilendiği bölgelerin bir parçasıydı.

XVIII. Yüzyılın son çeyreğinden, Suhum-Kale kalesi Abhazya egemen prensi Keleşbey Çaçba-Şervaşidze'nin rezidansıydı. Ülkesinin bağımsızlığını hayal ediyordu ve hatta Türkiye'nin himayesinden onu kurtarmayı başarabilmişti. Ancak, 1810'da Keleşbey'in ölümünden sonra Abhazya, Rusya'nın bir parçası oldu ve Rus garnizonları Suhum kalesinde bulunuyordu.

1830'larda, Suhum Kale'nin doğusundaki deniz kıyısı boyunca küçük bir yerleşim ortaya çıktı. Önce bir ticaret limanının statüsünü, ardından da kale ile aynı adı taşıyan liman kenti statüsünü aldı. O zamanlar Suhum ahşap binaların hâkim olduğu küçük bir kasabaydı. Ancak o zaman bile, özellikle gül ve kavak dikimi olan yemyeşil bitki örtüsü ile gezginleri etkilerdi. O zamanlar Suhum ahşap binaların hâkim olduğu küçük bir kasabaydı.

1866'da Suhum, Abhazya krallığının kaldırılması dolayısı ile yerine oluşturulan Suhum askeri bölümünün idari merkezi oldu. Şehir yavaş yavaş gelişti ve büyüdü, ancak 19. yüzyıl boyunca defalarca kez yıkıldı.

Özellikle Suhum, 1877-1878 son Rusya-Türkiye arasındaki savaştan zarar gördü. Şehirden ayrılan Türk birlikleri onu yakarak gitti. Savaşta Türkiye tarafında yer aldıkları için Abhaz nüfusu, Suhum da dahil olmak üzere ülkenin kıyı bölgesinden ayrılmak zorunda bırakıldı. Yaklaşık elli bin kişi Türkiye'ye sürüldü. Abhazya'da pek çok köy boştu, Suhum ve çevresi insansız kaldı.

1880'lerde kolonistler ıssız Abhaz topraklarına akmaya başladılar. Rusya'nın ilk 1897 sayımına göre, Suhum'da 7998 kişi yaşıyordu, bunlardan 1685'i Rus, 1522'si Mingrel, 1083 Yunanlı, 144 Abhazdı. Ayrıca, Türkler, Ermeniler, Tatarlar, Persler, Polonyalılar, Almanlar, Estonyalılar burada yaşıyordu - toplamda 20'den fazla milletten. Gruplarının sorunlarıyla uğraşan etnik toplumlar yaygındı: kiliseler ve okullar inşa ettiler, şehir Duma seçimlerine katıldılar.

XIX. ve XX. yüzyılların başında, Abhazya'da ticaretin ve ekonominin bir bütün olarak gelişmesi için ciddi bir itici güç haline gelen narenciye ve birinci sınıf tütün tarlaları ortaya çıktı. 1893'te Suhum'da yaklaşık 130 ticari işletme faaliyet gösteriyordu. Bu da bir inşaat patlamasına yol açtı. Zengin girişimciler XIX. yüzyılın sonunda dükkanlar, oteller ve villalar inşa ettiler, cephelerini asma balkon ve galerilerle süslediler ve konakların avlularına kuyu inşa ettiler. Tamda bu dönemde, Suhum, gurur duyduğu mimari görünüşe kavuşmuştu.

Abhazya kentleri, Avrupa şehir planlaması ruhuyla planlandı. Mimari anlamda, burada o dönemlerde Avrupa'yı fethetmiş olan modern tarz egemendi. Ana yapı malzemeleri tuğla, taş, çimento, demirdi. Çatılar ünlü Marsilya kiremitleri ile kaplanmıştı.

Yazar Konstantin Paustovskiy Suhum'u ilk olarak 1922 yılı Şubat ayında ziyaret etmişti. Şehir ona ilk bakışta "rengarenk ve çok dilli" görünmüştü. Yazar, ocakların fındık kabuğu ile ısıtıldığını, pazarlardaki yiyeceklerin yer fıstığı yağında pişirildiğini belirtiyor. Paustovskiy, daha sonra "Güney'e hareket" adlı romanında ve "Altın Post'un Bulduğu Yer" adlı makalesinde kent hakkındaki izlenimlerini özetlemiştir.

XIX. yüzyılın sonundan itibaren, Suhum sadece bir ticaret şehri ve limanı olarak değil, aynı zamanda iklimsel bir belde olarak da gelişmeye başladı. 1898'de, Moskova'daki Rusya Geneli Doktorları Kongresi, onu akciğer hastaları için en iyi tatil yerlerinden biri olarak kabul etti. 1902 yılında Profesör Ostroumov'un girişimi ile Suhum'da 35 yataklı bir hastane açıldı ve şehir ve çevresi için sanatoryum inşa edildi. Ünlü Rus hayırsever Prens Nikolay Smetskiy'nin Gulripş bölgesinde inşa ettiği sanatoryum, özellikle ihtişamıyla dikkat çekiciydi: dört katlı binalarda bile asansörler vardı - o günlerde çok ilgi çekici ve nadir bir durumdu. Çağdaş toplum tarafından Smetskiy sanatoryumunu o zamanlar Avrupa'nın en iyilerinden biri olarak kabul ediliyordu.

1905-1907 yıllarında Abhazya'da yaklaşık dört yüz işletme çalışıyordu. Önde gelenler arasında Suhum'daki kereste fabrikalarının yanı sıra bir dizi tuğla, un, çilingir ve petrol fabrikasıydı. Uçucu yağların üretimi için fabrikalar, çok sayıda bahçe işletmesi, şarap imalathanesi ve votka fabrikası, limonata ve maden suyu fabrikası "Ankara" önemli bir yer kaplıyordu. Zanaatkarların ve işçilerin ortalama maaşı, 2 ruble 20 kapeyk idi. Aynı zamanda, birinci sınıf ekmek 4.5 kapeyk ve birinci sınıf sığır dana eti 17 kapeyk idi.

Kentte kültürel yaşam ivme kazanıyordu. XX. yüzyılın başlarında Suhum da üç tiyatro vardı: Aloisi, Samuridi Tiyatrosu ve Aleksandr Park'taki Yaz Tiyatrosu. Gazeteler "Koldida", "Suhum Sayfası", "Suhum Bülteni" yayınlandılar. 1912'de, şehirde Abhaz çocuklarının okuduğu Rus, Yunan, Ermeni, Yahudi, Gorskiy ve Gürcü Okuryazarlığını Teşvik Derneği'nin okulunu içeren on üç okul vardı.

Suhum'un XX. yüzyılın başlarındaki durumunun tarifine yazar Adile Abbas-oğlu'nunn "Unutamıyorum" adlı otobiyografik kitabında da rastlıyoruz. Ticaret ve tatil şehri, çeşitli ulusların temsilcilerine özgü idi. Çernyavskiy dağı (Suhum bölgesinde, Abhazca adı— Samaata-rhu) yolunda, tatile Suhum'a gelen varlıklı Moskovalılar ve Petersburgluların konakları vardı. Şehrin ana caddesi olan Georgievskaya (bugün Ayaayra Bulvarı), çoğunlukla Suhum'un sayısı en yüksek ve başarılı girişimcileri - Yunanlılar yaşardı. Bugünde olduğu gibi vatandaşların en gözde dinlenme yeri sahildi.

Şehrin her yerinde çay, kahve ve bilardo salonları vardı. Erkekler tavla oynardı. İranlılar çayevlerinde, Yunanlılar, Türkler veya Ermeniler kahvehanelerde çalışırdı. Kaldırımlarda tentelerin altında masalar vardı, satıcılar dondurma, doğu tatlıları, meyveler, alkolsüz içecekler satarlardı. Hemen orada ızgaralarda, şiş, kestane ya da kavrulmuş fındık bulabilirdiniz.

Şehri sağ ve sol kısımlara bölen Basla Nehri boyunca salkım söğütler büyüdü ve tekne istasyonları kuruldu. Nehir balık açısından zengindi ve her zaman burada balıkçıları görebilirdiniz. Basla kıyılarında dükkanlar ve küçük bir pazar vardı. O zamanda bugün olduğu gibi bu bölgeye Kırmızı Köprü deniyordu - şehrin her iki bölümünü birbirine bağlayan köprünün rengi. Ayrıca fırınlar, çayhaneler, kahvehaneler ve dükkanlar vardı.

Şehir büyüdü ve gelişti ve gelişmesinin sonucunda, rahat, organik ve bütün bir ortam oluştu. Geçen yüzyılın 30'lu yıllarına kadar, Suhum pahalı tütün, bulvarlar ve kavrulmuş kestane ile anılan çok uluslu bir ticaret ve tatil kenti olarak kaldı.